Hatay’ın İskenderun ilçesinde zihinsel ve bedensel engelli oğluyla tek başına çaresizce ilgilenmek zorunda kaldığı için çalışamayan baba Ercan Öztürk, çok sıkıntılı bir dönem yaşadığını belirterek devletin yardımını beklediğini söyledi.
Yunus Emre Mahallesinde ikamet ettikleri evde zihinsel ve bedensel engelli oğlu ile bir başına yaşam mücadelesi veren baba kendilerine devlet elinin uzanmasını istedi. Fiziksel ve zihinsel engelli olan 17 yaşındaki Bilal Öztürk, anne-babasının ayrılmasından sonra iddialara göre önce annesinde kaldığı, ardından babasına verildi.
Bilal Öztürk tam 17 yıldır Babası ile birlikte aynı evi paylaşıyorlar. Devletten Aylık 1300 TL bakıcı maaşı aldığını belirten Baba Ercan Öztürk yaşadığı durumun oldukça zor olduğunu ve bu konuda kendisine yardım edilmesini bekliyor.
Yunus Emre Mahallesi 309/6 sakak No 13’de ikamet eden Baba-oğul tüm engelleri birlikte aşmaya çalışıyor. Devletin verdiği paranın yetmediğini dile getiren Baba Mahalle ve çevreye olan borçlar yüzünden çok ciddi sıkıntı yaşadığını söyledi.
Cilvegözü bombacı kardeşlere 18 kez ağırlaştırılmış müebbet
Biriken borçları yüzünden HATSU ekiplerinin gelerek vanayı mühürlediğini aktaran Baba Ercan Öztürk “Ancak ben mührü kırdım! Şu anda tekrar bu suyu kullanıyorum. Öleceğimi ve kafamın kesileceğini bilsem de bunu yapmak zorundayım; çünkü engelli olan oğlum hem altına yapıyor hem de sıkça kusuyor. Bunu temizlemediğim zaman burada durulamaz. Yani hayatımızın her saniyesi, işim suyla” dedi.
Kendini oğluna feda ettiğini de vurgulayan baba Ercan Öztürk “Ben hayatımı yaşamadım. Bir ara Çocuğumun daha iyi ve kaliteli bakımı için yurda vermeyi düşündüm ve oraya götürdüm ancak orada da gördüğüm muamele nedeniyle hemen oğlumu geri getirdim ve sağlıksız ve bakımsız da olsa kendi evimizde bakıyorum” diye konuştu.
Kendisine uzanacak, çaresizliklerine çere olacak bir merhamet eli beklediğini de sözlerine ekleyen baba Ercan Öztürk şunları söyledi: “Gerçekten çok çaresiz bir durumdayım. Engelli çocuğumun durumu yüzünden yanından bile ayrılamıyorum, o yüzden de çarşıya inemiyorum, insem bile oğlumu birlikte tekerlekli sandalye ile götürmek zorunda kalıyorum. Onunla beraber kilometrelerce yürümek zorunda kalıyoruz. Bazen dolmuş alıyor, bazen sandalye var diye almıyorlar…”
